Annecim..................

Bir yıldır sinsi hastalıkla mücadele ediyorduk. Geçen yıl 8 Aralık'ta ilk defa baş ağrısı şikayetiyle gittiğimizde birkaç haftalık ömrü kaldığını öğrendik:((

 Tarifsiz acı ve şokla en azından birkaç yıl olsaydı derken, mücadele ile geçen ölüm uçurumunun kıyısında bir yıl su gibi akıp geçti:(

 Son ana kadar el ele olmamıza rağmen yetmedi. Yaşamın kısa ölümün kesin olduğunu bilmemize rağmen henüz çok erken 62 yaş öyle değil mi? 

Zihnimde anneciğimi kaybettik gerçeğinin içgüdüsel olarak farkında olsamda hala inanamıyorum, beynim uyuşmuş gibi.

Hastanelerden nefret ederdi. 24 saat bile kalmadık orada. Bütün gece el ele, sabah son nefesine kadar...

Hastanede olduğumuz akşam önceleri iyiydi hatta daha önce çektiğim yeni 2D elbisemiz ile post yapmaya başladık birlikte. Kötü hissedince yarım bıraktık.

 İnternete sadece çok sevdiği blogumu takip etmek için girerdi babamla. 

Eskiden de çıkardığım dergileri verirdi arkadaşlarına. Gurur duyardı çocuklarıyla...

db junk'a ilk defa annemin hastalığını duyduğumda bir kaçış, adeta bir terapi gibi başlamıştım. Her ikimize de çok iyi gelmişti. Eski tekstilci olan annem yaptıklarımıza bakıp yorumlar ve tavsiyelerde bulunurdu. Kemoterapi günlerinde hastanede geçen kısa sürelerde birlikte girerdik postları. Çok keyif alır, junk'ın üretim aşamasında fermuardan kumaşa, dikişinden her türlü detayına kadar yorumlayıp önerilerde bulunurdu. Hoşuna giderdi fikirlerini sormam ve katkıda bulunmak. Hastalığın getireceği sonuçları bile unutmuştuk.

 Anneciğime son aşamada olduğunu söyleyememiştik bile. Nasıl söylenirki 'hayat bundan sonra anlamsız her an gidebilirsin' diye:(((( 

İkinci ismi mantık olan babam bile ilk günden beri kabullenmemiş inkar etmişti durumu. Annem kadar güçlü, hayatında hiç hasta olmamış, yerinde duramayan, baskın karakter, aktif bir kadın yakalanamazdı böyle bir illete...

 Bu fotoğraflar annemin hastalığını öğrendikten sonra tıpkı Türk filmlerindeki gibi alelacele aile arasında evde yapılan kızkardeşimin nikahında çekildi. Herkesin içi kan ağlarken kimse durumu belli etmemeye çalışıyor sanki birkaç ay içinde tedaviyle iyileşecekmiş gibi oynuyordu. Ne zaman sorsak bulguların tam tersi ben çok iyiyim derdi hep. Mucizevi bir şekilde herşeye rağmen klinik olarak gerçekten de iyi göründüğünü söylüyordu doktorlar. Yazın o kadar iyiydiki biz de inandık kendi oyunumuza... 

db junk'ın ilk header'ında ve yukarıdaki fotoğrafta anneciğimin benim için kendi elleriyle diktiği elbisemi kullanmıştım...

Kelimeler kafamda uçuşuyor adeta, toparlayamıyorum sözleri...

 Belki bizi hala görüyor, hissediyor...

Bilemiyorum gerçekten ölüm son değil başlangıç mı?

 Ruhun ölümsüzlüğü diye birşey var mı?